سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست

از بهر این معامله غمگین مباش و شاد

یادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ

در معرضی که تخت سلیمان رود به باد

حافظ گرت زپند حکیمان ملالت است

[...]

ای دل چو آشنای غمی ترک او مکن

هر روز با کسی نتوان آشنا شدن

شاها به دیده ای که دلم را خدای داد

در دیده ی تو معنی نیکو بدیده ام

چون کردگار ذات شریفت بیافرید

گفت ای کس که برد و جهانت گزیده ام

راضی نیم به آن که به غیری نظر کنی

[...]

ما را هنوز حوصله ی لطف یار نیست

آن به که ناله در دل او کم اثر کند

خو کرده ای به وعده خلافی ز بس که من

از دیدنت ز وعده فراموش کرده ام

سررشته حیات گست و یقین نشد

کاین تار و پود کسوت ما از چه رشته اند

هر چند وقت کشته شدن دست و پا زدم

یک بار دامن تو نیابد به چنگ من

بر خاک ما چو می گذری، سرگران مرو

دنبال بین که دیده ی جان در قفای تو است

سعدی تو کیستی که دم از عشق می زنی

دعوی بندگی کن و اقرار چاکری

گردن چرا نهیم جفای زمانه را

زحمت چرا کشیم بهر کار مختصر

دریا و کوه را بگذاریم و بگذریم

سیمرغ وار بحر گذاریم و خشک و تر

یا بر مراد بر سر گردون نهیم پای

[...]

صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه

بشکست عهد صحبت اهل طریق را

گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود

تا اختیار کردی از آن این فریق را

گفت آن گلیم خویش برون می برد زموج

[...]

غافل مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پیها بریده اند

نومید هم مباش که رندان جرعه نوش

ناگه بیک خروش به منزل رسیده اند

ما را به کوی تو نه سرائی نه خانه ای

کز بهر آمدن بود آن جا بهانه ای

گریاد این شکسته کنی کی بود غریب

خاشاک نیز بر دل دریا گذر کند

شوق برون زحد به صبوری قرار یافت

آخر میان ما و تو دوری قرار یافت

هرگز دل من از تو جدائی طلب نبود

این وضع در میانه ضروری قرار یافت

ای دل علم به ملک قناعت بلند کن

چشم خرد زننگ جهان بی گزند کن

تا چند زاغ مزبله، لختی همان باش

خود را به نانمودن خود ارجمند کن

دشمن اگر زپستی همت لگد زند

[...]

عمری گذشت و راه سلامت نیافتم

شرمنده این دلم که چها در خیال داشت

خاک رهش به مردم آسوده کی دهند

کاین توتیا به مردم بی خواب می دهند

قومی که می دهندشان از تو غافل اند

کاهل وقوف را در تقریر بسته اند

تصویر لا به صورت مقراض بهر چیست

یعنی زبهر قطع تعلق زما سوی است

نور قدم زرخنه ی لا می کند طلوع

خوش خانه دلی که از این رخنه پرضیاست

فقر است راحت دو جهان زینهار از آن

[...]

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس ملک سنجرم

تا یافت جان من خبر از ذوق نیم شب

صد ملک نیمروز به یک جو نمی خرم