رخسار او مقید زلف بلند نیست

این صید پیشه را نظری با کمند نیست

ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست

این گوشمال هیچ کم از گوشوار نیست

ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست

دریای بی قراری ما را کنار نیست

در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست

در رشته گسسته گهر را قرار نیست

عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست

این رشته را مسوز که چندان دراز نیست

گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت

گر بگذری ز وادی جان می توان گذشت

نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!

خون گل پیاده به گلچین حلال باد!

سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد

این ماهتاب روز، مرا شیرمست کرد

در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد

گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد

حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد

شهباز چشم بسته دل خویش می خورد

با جسم کس به عالم بالا نمی رسد

دجال خرسوار به عیسی نمی رسد

دل از سفید گشتن مو ناامید شد

عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد

حسن تو زیردست خط مشکبار شد

این مور رفته رفته سلیمان شکار شد

غلیان ز دودمان وجود آشکار شد

عالم پر از ستاره دنباله دار شد

از اختیار دم دل گمراه می زند

این قلب، زر به نام شهنشاه می زند

اشکم همیشه خون به دل آستین کند

هر طفل را که روی دهی این چنین کند

خوبان اگر چه زبده اولاد آدمند

چون خط برآورند پریزاد عالمند

روشندلان که قبله خود روی او کنند

در هر نظر دو عید ز ابروی او کنند

در حفظ آن کسی که ز می بی خبر شود

هر برگ تاک، دست دعای دگر شود

بیداد آسمان چه خیال است کم شود

زور کمان حلقه محال است کم شود