افروخت بخت تیره، ز اشک مدام ما

چون داغ لاله، بی شفقی نیست شام ما

ای از تو داغ بر جگر لاله زارها

سرگشته در هوای تو، بوی بهارها

در پا فتادهٔ سر زلف تو سروران

از دست رفتهٔ نگهت، اختیارها

ای امّت نگاه تو، جادو خیال‌ها

صحرانورد گردش چشمت، غزال‌ها

افشانده‌اند بال و پر، از بس که می‌زنند

پر در هوای بام تو فرسوده‌بال‌ها

فصل بهار عشق و تماشای اشک ماست

چشم سفید ما، کف دریای اشک ماست

مستی که پشت پا به جهان خراب زد

طوفان سیل بادیه پیمای اشک ماست

بر کف گرفته کاسهٔ دریوزه، از صدف

[...]

روزی که غمزه اش به من خسته جنگ داشت

هر جای دل که دست نهادم، خدنگ داشت

می خواستم که خرقه به ساغر بیفشرم

ضعف خمار، دست مرا زیر سنگ داشت

با چشم سیر، نعمت دنیا چه حاجت است؟

تا آبرو به جاست، به دریا چه حاجت است؟

عمری ست کز تپانچه، رخی سرخ می کنیم

ما را به سرخ رویی صهبا چه حاجت است؟

ژولیده موی، بر سر ما تاج خسروی ست

[...]

مستی چشم یار، ز پیمانه خود است

خواب بهار، پردهٔ افسانهٔ خود است

غمهای مایه دار تو از دل نمی رود

این گنج شاهوار، به ویرانهٔ خود است

خار رهت، به روضهٔ رضوان برابر است

خاک درت، به چشمه ی حیوان برابر است

از شوخی نگاه تو آموختم سخن

هر نقطه ام، به چشم غزالان برابر است

خود را به چنگ لطمهٔ دنیا نیفکنی

[...]

تا بود داغها، دل آزرده حال داشت

این مرغ پرشکسته، چمن زیر بال داشت

در گلشن از جمال تو، ای آفتاب روی

شبنم نبود، گل عرق انفعال داشت

تاراج صبر، دور نگاهش رواج داشت

وبرانه های دل، چقدرها خراج داشت

از نوشخند بوالهوس، امّیدوار شد

یاد زمانه ای که، تغافل رواج داشت

دامن فشاند و شمع مزارم به باد داشت

گویا همان شکایت عاشق به یاد داشت

چشم سفید گشته، مرا صبح وصل شد

از بس وفا به وعده او اعتماد داشت

بیگانگی، به مشرب ما آشناتر است

خالی ز خلق، مجلس ما دلگشاتر است

غافل که سینه، آتش آهن گداز داشت

خون شد دلی که آن همه پیکان ناز داشت

او را از جور، نالهء عجزی که باز داشت

خون ستمکشان اسیرش به گردن است

دیوانه، عاقلانه به هامون گریخته ست

یعنی ز بیم خلق، به گردون گریخته ست

صیدی که بوی خون شنود، رام کی شود؟

خوبم ز دام دیدهٔ پرخون گریخته ست

طوفان فتنه است و کسی دستگیر نیست

ساقی بیار کشتی می را، گزیر نیست

لخت جگر، همین به مذاق من آشناست

از خوان دهر، قوت دگر دلپذیر نیست

جز پیر می فروش که امروز بی ریاست

[...]

چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست

داغم که حسن لاله رخان، دلنواز نیست

یک ره به تربتم قدمی می توان گذاشت

من خاک راه گشته ام، این وقت ناز نیست

زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست

یک تار موی بر تن او بی اصول نیست

دارد ز مرشدان طریقت، خلیفه ها

ایمن به شهرها نتوان شد که غول نیست

پی برده هر که، وادیِ دل جلوه گاه کیست

داند که چاک سینهٔ ما شاهراه کیست

هر کوچه ز انتظار تو، تار نظاره ای ست

هر جاده در ره تو، گریبان پاره ای ست

چون موج، سرگران گذرم ز آب زندگی

[...]

این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست؟

وین چشم غوطه ور شده در خون، ایاغ کیست؟

در راه انتظار، سفید است دیده ها

تا شورپستهٔ تو، نمکسای داغ کیست؟

با آنکه یار مردمک دیدهٔ من است

[...]

دو نان، به دل زنند سنان از زبان بحث

زه کرده اند از رگ گردن کمان بحث