کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم

تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن

من کرده پیش جوزا، وز پس نبات نعش

اینهم چو باد بیزن و آنهم چو با بزن

گفتم گلست یا سمنست آن رخ و ذقن

گفتا یکی شکفته گلست و یکی سمن

گفتم در آن دو زلف شکن بیش یا گره

گفتایکی همه گره است و یکی شکن

گفتم چه چیز باشد زلفت در آن رخت

[...]

ای عهد من شکسته بدان زلف پر شکن

باز این چه سنبلست که سر برزد از سمن

دامیست آن که از پی دل تو همی زنی

دام ار همی ز بهر دل من زنی مزن

چندین هزار حیله چه باید ز بهر دل

[...]

ای گلبن روان و روان را بجای تن

پیش آر جام و تازه کن از راح روح من

زان می که رنگ و بوی تقاضا کند ازو

د رکوهسار لاله و در باغ یاسمن

خمری که مشک خفته و بیدار در دو حال

[...]

رخسار و قد و زلف و بناگوش یار من

ماهست بر صنوبر و مشکست بر سمن

با ماه و با صنوبر او نور و راستی

اندر سمن طراوت و در مشک او شکن

این هر چهار فتنهٔ دین و دیده و دلند

[...]

تا باد ماه آبان بگذشت در چمن

شد زرد و پر ز گرد به اندر چمن چو من

چون تخته های زرین بر نیلگون پرند

برگ چنار ریخته از باد در چمن

بر شاخ نار نار کفیده نگاه کن

[...]

زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی

تا کم شده‌ست آفت سرما ز گلستان

آن حله پاره پاره شد و گشت ناپدید

و آمد پدید باز همه دشت پرنیان

شاخ بنفشه چون سر زلفین دوست گشت

افکند نیلگون به سرش معجر کتان

اندر میان هر قلمی زو یکی شکم

آگنده آن شکمش به کافور و زعفران

از بهر بوی خوش چو یکی پاره عودتر

دارد همیشه دوخته از پیش بادبان

زی هر گلی که ژرف بدو در تو بنگری

گویی که زر دارد یک پاره در میان

بشکفت لاله‌ها چو عقیقین پیاله‌ها

وانگه پیاله‌ها، همه آگنده مشک و بان

بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی

گاهی سرود گوی شد و گاه شعرخوان

تا بامداد گردد، از شط و رودها

مرغان آب بانگ برآرند وز آبدان

افزون شود نشاط و ازو رنج کم شود

بی رود و می نباشد، یک روز و یک زمان

چون مطربان زنند نوا تخت اردشیر

گه مهرگان خردک و گاهی سپهبدان

برداشتند بر گل و سوسن شراب‌ها

از عشق نیکوان پریچهره، عاشقان

از نرگس طری و بنفشه حسد برد

کان هست از دو چشم و دو زلف بتش نشان

با من چنان بزی که همی‌زیستی تو پار

این ناز بیکرانت تو برگیر از میان