هرگز نمی شود سگ دیوانه پاسبان

نفسی که سرکش است بفرمان کجا شود

صیقل ز جوهر آینه را پاک می کند

مژگان حجاب دیده حیران کجا شود

بال وپر تلاطم بحرست بادبان

دامن حریف دیده گریان کجا شود

موری که حکم اوست به روی زمین روان

قانع به روی دست سلیمان کجا شود

چون سایه در قفای تو افتاد بوی گل

در گلشنی که بلبل ما ناله سر کند

شکر خدا که فیض به آن نکته‏‌ها رسید

روزی کند خدا که به آن کارگر شود

وصل امام فیض میسر نمی‏شود

شاهان کم التفات به حال گدا کنند

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

از آه و ناله فیض امانم نمی‏‌دهد

چون کیمیای مهر تو با فیض همره است

روزی امید هست که این خاک زر شود

شکر خدا که فیض به آن نکته‏‌ها رسید

روزی کند خدا که به آن کارگر شود

وصل امام فیض میسر نمی‏شود

شاهان کم التفات به حال گدا کنند

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

از آه و ناله فیض امانم نمی‏‌دهد

چون کیمیای مهر تو با فیض همره است

روزی امید هست که این خاک زر شود

نه غارت خزان و نه غوغای زاغ دید

آسوده بلبلی که گرفتار دام بود

نابرده رنج گنج میسر نمی شود.

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

دارم گناه پر خطر ولیک کرده ام

توبه از آن گناه هزاران هزار باد

هر کوز شعر تازی دارد بسی بیاد

او را درین صناعت خوانیم اوستاد

زیرا که فارسی کم و تازی فزون بود

وان کوز هر دو ماند استاد چون بود

مرثیه:

فرد:

نقاش صنع کاین همه نقش و نگار کرد

نقش تو را زجمله نقوش اختیار کرد

گردی زخاکپای تو برخاست از نخست

ایزد بنای نه فلک از آن غبار کرد

هر کس بآستان تو ناکام جان سپرد

[...]

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد