مخمور گردد آنکه به مستی خورد شراب

مخمور هست چشمش و مست شراب نیست

دل ضد دلبر است که ایام وصل را

از دل شتاب هست و زدلبر شتاب نیست

اندیشه از عذاب فراق است بر دلم

دل را بتر زفرقت دلبر عذاب نیست

گر روشن آفتاب کند روی روز را

بی روی دوست روز مرا آفتاب نیست

ای چشم و جان منور و خرم به روی تو

در جام عشق تا تو نباشی شراب نیست

عشق تو گر ولایت صبرم خراب کرد

در دل مرا ولایت عشقت خراب نیست

گر دل همی ز آتش عشقت شود کباب

زلفت چرا بر آتش رویت کباب نیست

جام شراب وصل تو حاصل کجا شود

کاندر طریق صحبت تو جز سراب نیست

گر زلف تو نه خلق خداوند شد چرا

در هیچ نافه خوشتر از آن مشک ناب نیست

صدری که مجتبای خلیفه است خلق را

با امنش از خلاف جهان اضطراب نیست

خوشتر زعهد او که فلک زیر عهد او

ایام وصل دلبر و عهد شباب نیست

جان جلالت است و چو جان پایدار باد

به زین مرا دعا و مر او را خطاب نیست

پیروزه روزگار تو پیوسته عید باد

آنجا که روی توست همه ساله عید هست

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هر چه گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم

گر خود همه عیبها بدین بنده در است

هر عیب که سلطان بپسندد هنر است

شکر خدای کن که موفق شدی به خیر

ز انعام و فضل او، نه معطّل گذاشتت

منّت منه که خدمت سلطان کنی همی

منّت شناس از او که به خدمت بداشتت

گر آسیای چرخ ترا آرد میکند

باید که همچو قطب نمائی در آن ثبات

روزی دو گر شود ایام بد کنش

هم عاقبت نکو شود ار باشدت حیات

تا زنده ئی مدار ز احداث دهر باک

[...]

بنیاد کارها همه بر هفت و چار دان

نه از سر تهتک رأی از ره ثبات

زان هفت و زین چهار که مجموع یازده است

آباش هفت باشد و چارست امهات

ز آبا و امهات سه فرزند خاستند

حیوان و معدن و سوم هر سه شان نبات