عشق تو گر ولایت صبرم خراب کرد

در دل مرا ولایت عشقت خراب نیست

گر دل همی ز آتش عشقت شود کباب

زلفت چرا بر آتش رویت کباب نیست

جام شراب وصل تو حاصل کجا شود

کاندر طریق صحبت تو جز سراب نیست

گر زلف تو نه خلق خداوند شد چرا

در هیچ نافه خوشتر از آن مشک ناب نیست

صدری که مجتبای خلیفه است خلق را

با امنش از خلاف جهان اضطراب نیست

جان جلالت است و چو جان پایدار باد

به زین مرا دعا و مر او را خطاب نیست

پیروزه روزگار تو پیوسته عید باد

آنجا که روی توست همه ساله عید هست

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هر چه گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم

گر خود همه عیب‌ها بدین بنده در است

هر عیب که سلطان بپسندد، هنر است

شکر خدای کن که موفق شدی به خیر

ز انعام و فضل او، نه معطّل گذاشتت

منّت منه که خدمت سلطان کنی همی

منّت شناس از او که به خدمت بداشتت

گر آسیای چرخ ترا آرد میکند

باید که همچو قطب نمائی در آن ثبات

روزی دو گر شود ایام بد کنش

هم عاقبت نکو شود ار باشدت حیات

تا زنده ئی مدار ز احداث دهر باک

[...]

بنیاد کارها همه بر هفت و چار دان

نه از سر تهتک رأی از ره ثبات

زان هفت و زین چهار که مجموع یازده است

آباش هفت باشد و چارست امهات

ز آبا و امهات سه فرزند خاستند

حیوان و معدن و سوم هر سه شان نبات

محصول اینجهان همه زان هر سه زاده اند

خواهی ببحر در نگر و خواه در فلات

وانگه نظر فکن سوی دیوان اختران

مکتوب از وروان شده بی کلک و بی دوات

گاهی رسد بخیبت فرزانگان مثال

گاهی بود ببهره دیوانگان برات

گاه از رخ بساط فلک بیدقی رود

آرد شهان فیل فکن را بشاهمات

ایدل بسی رموز و اشارات در رهست

قانون عقل گیر و برو بر ره نجات

گر ظن بری که اینهمه موجود خود شدند

پس آن چرا جماد شد این گشت ذوحیات