دادی به باد، طره عنبر سرشت را

کردی کساد، نکهت باغ بهشت را

سر، شمع سان ز داغ به آتش که می دهد؟

آیا کسی چه چاره کند، سرنوشت را؟

سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را

چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را

انصاف، کار محتسب روزگار نیست

یکسان کند معامله، هشیار و مست را

مشکل که پر کند ز تهی کاسگی حزین

[...]

قامت شده‌ست خم، من دیرینه سال را

باید به روی تیغ تو دید، این هلال را

چرخی که کاست، وقت تمامی، هلال را

کی نقص شان ما ننماید کمال را

مهر خموشیم، سپر زخم ذلت است

[...]

گشتم اسیر، جلوهٔ آن خوش خرام را

دارم به رقص، از تپش خویش، دام را

غم بی شمار و همنفسی نیست در کنار

در حیرتم که با که بگویم، کدام را

آمال کوته است ز دنیا بریده را

کی می رسد کفد، غزال رمیده را؟

در رهگذار سیل، بود استوار کوه

وحشت حریف نیست، من آرمیده را

گوش گران، علاج لب یاوه گو کند

[...]

رنگین بود سخن، دل در خون تپیده را

کردم روانه نامه رنگ پریده را

وقت است اگر نصیب شود خواب راحتی

بالین کنیم دستِ ز دنیا بریده را

مردان کنند خوش، غم و هجر همیشه را

آب بقاست آتش تب، شیر بیشه را

گر بحر ریزیش به گلو، العطش زند

جایی که نخل حرص فروبرد ریشه را

افروخت بخت تیره، ز اشک مدام ما

چون داغ لاله، بی شفقی نیست شام ما

ای از تو داغ بر جگر لاله زارها

سرگشته در هوای تو، بوی بهارها

در پا فتادهٔ سر زلف تو سروران

از دست رفتهٔ نگهت، اختیارها

ای امّت نگاه تو، جادو خیال‌ها

صحرانورد گردش چشمت، غزال‌ها

افشانده‌اند بال و پر، از بس که می‌زنند

پر در هوای بام تو فرسوده‌بال‌ها

فصل بهار عشق و تماشای اشک ماست

چشم سفید ما، کف دریای اشک ماست

مستی که پشت پا به جهان خراب زد

طوفان سیل بادیه پیمای اشک ماست

بر کف گرفته کاسهٔ دریوزه، از صدف

[...]

روزی که غمزه اش به من خسته جنگ داشت

هر جای دل که دست نهادم، خدنگ داشت

می خواستم که خرقه به ساغر بیفشرم

ضعف خمار، دست مرا زیر سنگ داشت

با چشم سیر، نعمت دنیا چه حاجت است؟

تا آبرو به جاست، به دریا چه حاجت است؟

عمری ست کز تپانچه، رخی سرخ می کنیم

ما را به سرخ رویی صهبا چه حاجت است؟

ژولیده موی، بر سر ما تاج خسروی ست

[...]

مستی چشم یار، ز پیمانه خود است

خواب بهار، پردهٔ افسانهٔ خود است

غمهای مایه دار تو از دل نمی رود

این گنج شاهوار، به ویرانهٔ خود است

خار رهت، به روضهٔ رضوان برابر است

خاک درت، به چشمه ی حیوان برابر است

از شوخی نگاه تو آموختم سخن

هر نقطه ام، به چشم غزالان برابر است

خود را به چنگ لطمهٔ دنیا نیفکنی

[...]

تا بود داغها، دل آزرده حال داشت

این مرغ پرشکسته، چمن زیر بال داشت

در گلشن از جمال تو، ای آفتاب روی

شبنم نبود، گل عرق انفعال داشت

تاراج صبر، دور نگاهش رواج داشت

وبرانه های دل، چقدرها خراج داشت

از نوشخند بوالهوس، امّیدوار شد

یاد زمانه ای که، تغافل رواج داشت

دامن فشاند و شمع مزارم به باد داشت

گویا همان شکایت عاشق به یاد داشت

چشم سفید گشته، مرا صبح وصل شد

از بس وفا به وعده او اعتماد داشت

بیگانگی، به مشرب ما آشناتر است

خالی ز خلق، مجلس ما دلگشاتر است

غافل که سینه، آتش آهن گداز داشت

خون شد دلی که آن همه پیکان ناز داشت

او را از جور، نالهء عجزی که باز داشت

خون ستمکشان اسیرش به گردن است