گر فرخی بمرد چرا عنصری نمرد

پیری بماند دیر و جوانی برفت زود

فرزانه‌ای برفت وز رفتنش هر زیان

دیوانه‌ای بماند وز ماندنش هیچ سود

ای غوک چنگلوک چو پژمرده برگ کوک

خواهی که چون چکوک بپری سوی هوا

چون در حکایت آید بانگ شتر کند

و آروغ‌ها زند چو خورد ترب و گندنا

رویت ز در خنده و سبلت ز در تیز

گردن ز در سیلی و پهلو ز در لت

وان بادریسه هفته دیگر غضاره شد

و اکنون غضاره همچو یکی غنج پیسه گشت

ای از ستیهش تو همه مردمان به مست

دعویت صعب منکر و معنیت سخت سست

آن روی و ریش پر گه و پر بلغم و خدو

همچون خبزدوئی که شود زیر پای پخچ

غلبه فروش خواجه که ما را گرفت باد

بنگر که داروش ز چه فرمود اوستاد

گفتا که پنجپایک و غوک و مکل بکوب

در خایه هل تو چنگ خشنسار بامداد

ای همچو یک پلید و چنو دیده ها برون

مانند آنکسی که مرا ورا کنی خبک

تا کی همی درآیی و گردم همی دوی

حقا که کمتری و فژاگن تری ز پک

گولانج و گوشت و گرده و گوز آب و گادنی

گرمابه و گل و گل و گنجینه و گلیم

زرد و درازتر شده از غاوشوی خام

نه سبز چون خیار و نه شیرین چو خربوزه