او را به چشم پاک توان دید چون هلال

هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

نابرده رنج گنج میسر نمی شود.

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم او کنم

در راه او شکسته دلی می خرند و بس

بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

دردا که دوش طاعت سی سال خویش را

دادم به می فروش و به یک جرعه برنداشت

آبستنی که این همه فرزند زاد و کشت

دیگر که چشم دارد از او مهر مادری

خوش فرش بوریا و گدائی و خواب امن

کاین عیش نیست در خور اورنگ خسروی

ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم

با پادشه بگوی که روزی مقرراست

آخر همه کدورت گلچین و باغبان

گردد بدل به صلح چو فصل خزان شود

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار

در گردشند بر حسب اختیار دوست

لا تظلمن اذا ما کنت مقتدرا

فالظلم مقدره تفضی إلی الندم

تنام عیناک و المظلوم منتبه

یدعو علیک و عین الله لم تنم

در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسی است

آن به کزین گریوه سبکبار بگذری

یثرب به باد رفت به تعمیر ملک شام

بطحا خراب شد به تمنای ملک ری

آن را روا بود که زند لاف مهر دوست

کز دل به در کند همه مهری و کینه ای

ای کبک خوش خرام که خوش میروی بناز

غره مشوه که گربه عابد نماز کرد

پیوند عمر بسته به موئی است هوش دار

غمخوار خویش باش، غم روزگار چیست

این سیل متفق بکند روزی این درخت

وین باد مختلف بکشد روزی این چراغ

چند استخوان که هاون دوران روزگار

خوردش چنان بکوفت که مغزش غبار کرد

عشق است هر چه هست بگفتیم و گفته اند

عشقت به وصل دوست رساند به ضرب دست

ما عندلیب گلشن قدسیم و باغ ما

ایمن بود ز باد خزان و هوای دی