نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد

دل سبد آمد مکن هر سقطی در سبد

آنک تواضع کند نگذرد از حد خویش

یابد او هستی باقی بیرون ز حد

وا کن صندوق زر بر سر ایمان فشان

[...]

شرح دهم من که شب از چه سیه‌دل بود

هر کی خورد خونِ خلق زشت و سیه‌دل شود

چون جگر عاشقان می‌خورد این شب به ظلم

دود سیاهیِ ظلم بر دلِ شب می‌دمد

عاقله شب توی بازرهانش ز ظلم

[...]

از نفخات بخور کون و مکان در گرفت

چون بهم آمیختند آتش و مجمر بعود

در پس آئینه چیست قائل این حرف کیست

کآینه با خود نداشت آنچه به طوطی نمود

هر که بدار فنا جبه هستی بسوخت

رمزه سوی الله بخواند سر اناالحق شنود

سر فنا گوش کن جام بقا نوش کن

حاجت تقریر نیست از عدم آمد وجود

جامه بده جان ستان روی مپیچ از میان

عاشق بی مابه را عین زیان است سود

وجه دو روئی نماند صورت دیباه را

باز برفت از میان واسطه تار و پود

خلق ز نقصان حال بیخبرند از کمال

کز همه بی قیل و قال گوی سعادت ربود

هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

ای برادرعرش و فرش و مهر و مه را نیست جان

یوزش درگاه هوش حضرت انسان کنند

غضب خلافت چه کرد به عصر وی معتمد

باخت مدامی بوی نزد نفاق و حسد

بهر به روز جلال به شوکت لاتعد

با حسن بن علی(ع) مظهر ذات احد

گریه کنان مادر زار وهب شیر دل

رو به وهب کرد که ای غیرت سرو چگل

هستی اگر طالب بر هم ‌زدن آب و گل

خیز که هنگام تجلای رخ یار شد

شمع رخ دوست به پروانه شرر می‌زند

بر جگر پیر و جوان تیر نظر می‌زند

خیز که معشوق ازل حلقه به در می‌زند

موسم افروختن طلعت دلدار شد

گر به تمنای حیات ابدی مایلی

در همه حالی ندهد دست چنین محفلی

قافله افتاده به ره خفته تو در منزلی

سبط رسول عربی قافله سالار شد

خیز و ره عشق به ارباب هوس تنگ کن

پنجه ز خون در نظر خون خدا رنگ کن

رو به رکاب پسر شیر خدا جنگ کن

چون که حسین بن علی بی‌کس و بی‌یار شد

رو بفکن بر زبر قصر سعادت کمند

مادر خود را ببر فاطمه کن سر بلند

بر فرس همت خود زین سعادت ببند

وقت جدا ساختن یار ز اغیار شد

جوهر مردانگی امروز نماید ظهور

زن سرپایی به عروس و به نشاط و سرور

گر به جنان طالبی و راغب حور و قصور

جنت تو کرب و بلا تحتها‌الانهار شد

کرد وهب نزد شه تشنه لبان سر قدم

ساخت طلب رخصت میدان از امام امم

زد به یکی حمله صف لشگر عدوان به هم

تیغ کفش برق تن لشگر کفار شد