شمع جگر چون جگر شمع سوخت

آتش دل چون دل آتش فروخت

هر که درو دید دهانش بدوخت

هر که بدو گفت زبانش بسوخت

خوب که او حسن نداند فروخت

سینه ز آتش نتواند بسوخت

در غم عشقت دل تنگم بسوخت

بی رخ تو دیده ز عالم بدوخت

نام رخت بردم و در بوستان

گل ز جفای رخ تو برفروخت

دل نتواند صنما در غمت

[...]

نور یقینم ز درون برفروخت

خار و خس وهم و گمان را بسوخت

حسن ز هر چهره که رخ بر فروخت

عشق ازان شعله دلی را بسوخت

بزم کرامت ز رخش بر فروخت

هر که رخش دید بر آن دیده دوخت

شمع که آتش ز درون برفروخت

سوخت دلش چون دل پروانه سوخت

شمع وصالش نتوان برفروخت

سایه که پروانگیش کرد سوخت

و آنکه به شب بردگری دیده دوخت

خاک سیه بستد و گوهر فروخت

جامه چو بر قد سوالم ندوخت

چهره‌ام از آتش کین برفروخت

هر که درو دید دهانش بدوخت

هر که از او گفت زبانش بسوخت