باز ز خوی کودکی رفت ز ناز و نازکی

داد زکات ده یکی کوه ز ماه کاکلی

کالی را بچابکی قاضی را بسالکی

پیش ملوک چندکی احمد لاک لالکی

خوش بود به صبح دم زمزمه ی خروسِ می

زنده دلا نمی کنی تجربه از نشاطِ وی

از نفحاتِ صبح دم بهره نگیری ای صنم

باز نشین ز خواب و کف پیش کن و بخواه می

حور و شرابِ نقد را هر دو به دست می شود

[...]

کاش خجسته دل دهد جرعه لعل خویش وی

تا بشکافد از دلم آبلها بصاف می

نیک اگر برَد کَسی ، پِی به طریقِ بندگی

سجده ی شکر کم بود تا به ابد خدای را

در غم دنیا گرفتار آمدی

خاک بر فرقت که مردار آمدی

سست رگان شام را ساخت زمانه سخت پی

حمله ور از چهارسو با شل و خشت و تیغ و نی

آن به هوای مرزشام این به خیال ملک ری

پهن فراخ آرزو تنگ گرفته گرد وی

تهمت دزد برزنم هر که نشانت آورد

کاین ز کجا گرفته‌ای آن ز کجا خریده‌ای

آینه‌ای خریده‌ای می‌نگری جمال خود

در پس پرده رفته‌ای پردهٔ ما دریده‌ای

گرچه برای بندگی ساکن مسجدم ولی

بندگی خدای گو بندهٔ حرص و آز را

خیز و ز شهر اغنیا خیمه به ملک فقر زن

تا به سپهر برکشی ماهچهٔ توانگری

ساغر بزم بی خودی درکش و درگذر ز خود

تا کندت بر آسمان ماه دو هفته ساغری

منزل یار را بود وادی نفس نیم ره

کی برسی به یار خویش ار تو زخویش نگذری

ای که ز پست فطرتی مرکب دیو گشته‌ای

کوش که بر فلک زنی طنطنهٔ برابری

با همه کبر و سرکشی هست ز چاکران تو

آنکه تو بسته‌‌ای میان بر در او به چاکری

توشهٔ راه خویش کن تا نگرفته بازپس

عاریه‌های خویش را از تو سپهر چنبری

قافله وقت صبحدم رفت و توماندی از عقب

بر سر راه منتظر راهزنان لشکری

تن بره‌ایست بس سمین گرگ فناش درکمین

از پی قوت خصم خود این بره را چه پروری

من نه به خود گرفته‌ام ملک مراد را کمر

از دم دل شکسته‌ای وز سر جان گذشته‌ای

از آن می‌ام اگر دهی، بده به یاد لعل وی

که شور عشق افکنم، به روزگار همچو نی

تو خُم خُم و سبوسبو، بیار هان بریز هی

مگر رهم ز هستی و، کنم مقام عشق طی

مفتقرا بعاشقی گشت بساط عمر طی

کی برسی بدولت وصل نگار خویش کی؟

پیری و بندبند دل شور و نوا کند چه نی

سنت عشق سعدیا ترک نمی دهی بمی