ای واقف اسرار ضمیر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس

از هر گُنهم توبه ده و عذر پذیر

ای توبه ده و عذر پذیر همه کس

یار از غم من خبر ندارد گویی

یا خواب به من گُذر ندارد گویی

تاریک تر است هر زمانی شب من

یارب شب من سحر ندارد گویی

ای مونس دیده با ضمیرم یاری

اندر دل من نشستهٔ بیداری

گر با دگری قرار گیرد دل من

از جان خودش مباد برخورداری

یا روح و من تحیی الحیوة به

لا حی بعد سوی من انت محیاه

هبنی وجدتک بالعلوم و رسمها

من ذانجدک بلا وجود یظهر

سامرت صفو صبابتی اشجانها

خوف الهوی و غلبها نیرانها

دعوی همت کسی کند کاو را

جان بلب آید زلال خضر ننوشد

گر بفرستد عزیز جامه مصرش

خرقه کند اختیار و جامه نپوشد