از آن کانی که جان‌ها گوهر اوست

فلک از دیر‌گه خاک در اوست

زروز و شب دو خادم بر در اوست

که آن کافور و این یک عنبر اوست

چو زان کانی که جانهاگوهر اوست

فلک از دیرگه خاک در اوست

یقین سرچشمهٔ سر قدر اوست

یکی رکن عظیم معتبر اوست

محبت گنج و اشکم گوهر اوست

سیه ماری چو زلفت بر سر اوست

گران نخل خبیث و این بر اوست

ولی آن آتش این خاکستر اوست

محیط عقل را آب گهر اوست

مزاج روح را طعم شکر اوست

کف خاکی که دارم از در اوست

گل و ریحانم از ابر تر اوست

نه «من» را می شناسم من نه او را

ولی دانم که من اندر بر اوست