دل نازک، پر از خون است و رسوا می کند ما را

غلط در بزم او ساقی، به مینا می کند ما را

ز داغ عشق، شمع مرده ی دل می شود روشن

غم آتش عذاران، سینه سینا می کند ما را

سرشکِ لاله‌گون، رشکِ گلستان می‌کند ما را

بهار خار مژگان، گل به دامان می‌کند ما را

به چاک سینه دارد دستم الفت، دور از آن دامان

غم هجران به ما دست و گریبان می‌کند ما را

چنان افشاند چشمم، بی‌تو، اشک بی‌محابا را

که ابر امشب، غلط هردم به دریا می‌کند ما را

می لعلی ز ساغر می کشم، تبخاله لب را

لب مخمور من نوشید این جام لبالب را

بهشت جاودانی، دستگاه بوسه اش دارد

دهان تنگ او داده ست وسعت، حسن مشرب را

نمی داند دل آگاه، در دنیا فراغت را

به خاطر ریشهٔ غفلت، رگ خواب است راحت را

گران‌جان می‌کند، تعظیم بی‌جا اهل دنیا را

نگین از بهر نام خشک، خالی می‌کند جا را

به داغ عشق پروردم، بهار خاطر خود را

که برگ عیش دانم، خارخار خاطر خود را

نیارم کرد بیرون ازکنار دل،که پروردم

به جان غمهای بیرون از شمار خاطر خود را

ره آمد شد مردم، به من بسته ست دلتنگی

[...]

نبخشیدی به مگن یکبار، جام باده خود را

نمی گیری سردستی چرا، افتادهٔ خود را

بهار خط، گل و می شد، نگاه فتنه مستش را

سیه مستی دوبالا گشت، چشم می‌ْپرستش را

کدامین دیده سازد سرمه، گرد جلوه گاهش را؟

که چشم انتظار از نقش پا بیش است راهش را

به غیر از سنبل آن جعد مشک افشان نمی باشد

اگر گلدسته ای، لایق بود طرف کلاهش را

سخن فهمی چو من از موشکافان بر نمی خیزد

[...]

ادا سازد به خاموشی، لب او گفتگویش را

نیارد در گریبان غنچه پنهان کرد بویش را

ز لخت دل، خیابان گلستانی‌ست مژگانم

خزان نبود بهار خارخار آرزویش را

به پیری عشق سازد شوخ‌تر طبع جوانم را

که آتش می کند پرزورتر، پشت کمانم را

علاج عقدهٔ دلتنگی، آسان است عاشق را

گشادکار، در چاک گریبان است عاشق را

از آن روزی که گم کردم، سراغ آرمیدن را

نشان جاده دانم، موج دریای تپیدن را

به هر گلشن که بگشایم لب رنگین نوا، بلبل

کند نازکتر از گل، پرده گوش شنیدن را

نسازد شهربند عقل، صید حلقهٔ دامم

[...]

کنم رنگین تر از دامان گلچین، چشم خونین را

که در آغوش مژگان بینم، آن دست نگارین را

غرورش تیغ عریانی ست، تا کرده ست سنبل گون

خط مشکین آن مشاطه، دشمن برگ نسرین را

خدا درمانده نگذارد به عالم، بی نصیبان را

عصای کورفهمان می کند، چوب ادیبان را

به شهد لفظ و معنی، رهنما گشتیم دوران را

برای شکّر خود، پرورش کردیم موران را

نپردازد به فکر دوربینان، طینت جاهل

نمی افتد به عینک احتیاجی، چشم کوران را

شناور را به طوفان بلا، تسلیم می باید

[...]

حریف نقش کج گر نیستی این بدقماران را

به تنهایی سرآور، سیر دور روزگاران را

خدایا الفتی ده، با دل آزرده، لالان را

مکن سوهان روحم، صحبت صاحب کمالان را

عتاب تلخ او شیرین کن جانهاست، مستان را

نهان در پستهٔ او شکرستانهاست مستان را

فزون از شانه، دارد سینه من چاک رسوایی

چوگل در جیب عریانی، گریبانهاست مستان را