چو خسرو دید کآن خواری بر او رفت

به کار خویشتن لَختی فرو رفت

چو از درگه به خلوتگه فرو رفت

درآمد نور ربانی و او رفت

در آن اندیشه چون لختی فرو رفت

درآمد مهر و گفتی هوش ازو رفت

چو از خلوت به درگه او فرو رفت

درآمد نور ربّانی و او رفت

ازین سودا عجایب گفت و گو رفت

بسا سر کو درین سودا فرو رفت

به بحر آرزو بس کس فرو رفت

بسی سر در سر این آرزو رفت

ز پیش من جهان رنگ و بو رفت

زمین و آسمان و چار سو رفت

تو رفتی ای دل از هنگامهٔ او

و یا از خلوت آباد تو او رفت