دو چشمان گفت ابرو فتنه جویی

همیشه کج نشین راز گویی

بت فایز از این ابرو حذر کن

ز تیرانداز ترک تندخویی

پس از مرگم نخواهم های هایی

نه فریاد و نه افغان و نوایی

بگویی گشته فایز کشته دل

ندارد کشته دل خون بهایی

بیا تا گویمت شرح جدایی

حدیث صبر و سوز و بی نوایی

تو خود گفتی که:«آیم سوی فایز»

ولی ترسم بمیرم تو نیای

مرا جان بر لب آمد از جدایی

به سوی من نمی آیی، کجایی؟

نمی ترسی که بعد از قتل فایز

بگویندت تو یار بی وفایی؟

دلا! امشب نه بر جای خودستی

کجا رفتی، بگو با کی نشستی؟

دل فایز چو گل در دست خوبان

فتاد و رفت از دستی به دستی

ز دستم رفتی ای حور بهشتی

مرا در دوزخ هجران، بهشتی

نگفتی: «فایزی هم داشتم من»

بریدی بی سبب تخمی که کشتی

الا ای آسمان از من چه دیدی؟

که از کین یار من از من بریدی؟

دو هفته بود وصل یار فایز

تو عمری انتقام از من کشیدی

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به کوی فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

شب مهتاب و حوت و برج ماهی

جوانی و بت مژگان سیاهی

جدا از حاسدان دور از رقیبان

همین فایز به است از تاج شاهی

خداوندا تو یاری کن تو یاری

که از من بر نیاید هیچ کاری

بود فایز زیانکار دو عالم

اگر او را به جای خود گذاری

ندانم آفتابی یا که ماهی

من این معنی نمی دانم کماهی

بمیرد فایز ار دور از تو باشد

به تو محتاج تر زآبم که ماهی

نکردم در وفاداری قصوری

نه در صبر و شکیبایی فتوری

جفا هر چند دیدم فایز از یار

نکردم از جفاهایش نفوری

نه خسرو خواهم و نه خسروانی

نه شیرین خواهم و حسن جوانی

نمی خواهد بجز دلدار، فایز

نه اسکندر نه آب زندگانی

پس از پیری و ضعف و ناتوانی

دریغا، باز می آمد جوانی

جوانی رفته از دست تو فایز

نخواهم بی جوانی زندگانی

به ظاهر گر زچشمانم جدایی

بباطن همنشین جان مایی

شب و روز ای پری رخسار فایز

تو اندر پرده دل می نمایی