بدان تا تو بدانی حال رامین

نخوانی مر مرا بیهوده نفرین

نه سنگینست شاهنشه نه رویین

چه بایستش بگفتن لاف چندین

پس آنگه پاسخی کردش بآیین

به پایان تلخ و از آغاز شیرین

که بنشستی به بوم ماه چندین

ز بهر آنکه جفتت بود رامین

گهی گویی که با تو بود رامین

چرا بر من زنی بیغاره چندین

ز بام گوشک موبد ویس و رامین

بدیدند آتشی یازان به پروین

همی گفت ای عجب هنگام چونین

که باید نیک مهمانی چو رامین

خوشا ویسا نشسته پیش رامین

چنان کبگ دری در پیش شاهین

نخفتی ور بخفتی شاه مسکین

زمینش فرش بودی دست بالین

شده بدبختی وی بخت رامین

همه تلخیش وی را گشته شیرین

همی تا شاه رفته بود و رامین

همیشه اشک مادر بود خونین

نصیب گوش بودش چنگ رامین

نصیب چشم رخسار نگارین

مدار ای خسته دل اندیشه چندین

که نه یکباره سنگینی نه رویین

دگر باره سرودی گفت رامین

که از دل برگرفت اندوه دیرین

به جای خویش شد آزاده رامین

مرو را خار بستر سنگ بالین

نهم بر خاک پای تو جهان‌بین

که خاک پای تو بهتر ز رامین

گهی زان کرد اندیشه گهی زین

نبودش هیچ کس همتای رامین

نشسته بر کنار بام رامین

امید اندر دلش مانده چو ژوپین

بجنبان گیسوانش را ز بالین

ز چشمش زاستر کن خواب نوشین

گهی بودی ز دست ویسه بالین

گهی از دست مهرافزای رامین