چو کردی اقتدا اندر ره دین

بشیخی کو بود قایم بتمکین

بهرجائی که او گوید تو بنشین

صلاح کار خود یکسر در آن بین

مشاهد گردد آن کس پس یقین بین

طلاق هر دو عالم داده با این

ترا دو چیز میباید ز کونین

بدانستن عمل کردن شدن عین

گشوده راه ما در کل کونین

همه دیدار ما در عین مابین

بجز عشق اندر اینجا هیچ مگزین

ز سرّ عشق خود معشوق می‌بین

بده جامی دگر ساقی به از این

نه جای تلخ جای خوب و شیرین

در آن شور ار شوی آگاه در دین

یقین گردی تو اندر عین تحسین

فنا خواهی بدن یک دم بقابین

تو از پیش فنا عین بقا ین

وگرنه تن زن و خاموش بنشین

تو اکنون از کجا گفتن این

ادب داران ما اینجا بسی بین

به پیوسته همه با صاحب دین

سؤالی از یکی بودست چندین

بگو با تو از راز نخستین

قیامت دیدهٔ امروز او بین

ز من بشنو حقیقت صاحب دین

ز دانائی نگوید هیچکس این

نمیبیند کسی این کفر بادین

سخن از کفر میراند نه از دین

ندارد گفتن او هیچ تمکین

اگر از جام او نوشی نقی بین

مبین خود دشمنان آل یاسین

مرا دعوی مُسلّم گشت در دین

که شرعم از محمّد هست تلقین

برو ای یار با عطّار بنشین

که تا یابی بوقت مرگ تلقین

برو تو علم عاشق گیر در دین

که تا گردی چو منصور خدابین

ترا حیله است ورد جان و تلقین

از آن گندیده گشتی همچو سرگین