زهی! زلف و رخت قدری و عیدی

قمر حسن ترا کمتر معیدی

همه خوبان عالم را بدیدم

بر آن طوبی ندارد کس مزیدی

مراد چرخ ازرق جامه آنست

[...]

نخستین بازیی بود این که دیدی

تو پنداری که اندوهی کشیدی؟

بسی در عشق گرم و سرد دیدی

کنون بنشین، که آن خود کشیدی

بدو تبلیغ کن شوقی که دیدی

بگوشکری کزین مخلص شنیدی

وز آنجا چون بدروازه رسیدی

همایون بقعه ئی چون خلد دیدی

حدیث کنت کنزا را شنیدی

ازین گنج نهان بر گو چه دیدی

تو از عالم همین لفظی شنیدی

بیا برگو که از عالم چه دیدی؟

همین نبود جهان آخر که دیدی

نه «ما لَا تُبْصِرُون» آخر شنیدی

وگر در قتل نفس خود رسیدی

یقین می‌دان که در معنی شهیدی

مجو افزون از آن فردا مزیدی

که نبود ای اخی هر روز عیدی

کجا سروی سمن عارض بدیدی

ز سر تا پای شکلش برکشیدی

کز آن خوبان که دیدی یا شنیدی

کدامین را به خوبی برگزیدی؟

هر آن کس کو به بازارش رسیدی

دل و جان دادی و مهرش خریدی

که شاها، از چه شکر را خریدی

به صد زیب و بهایش بر کشیدی

بگو: از ما چرا دوری گزیدی؟

چرا نادیده هیچ از ما بریدی؟

به بوی دوست از مادر بریدی

رها کردی وطن، غربت گزیدی

چرا ای سرو ناز از ما بریدی؟

مگر یاری دگر بر ما گزیدی؟

ز خورشی آن مه تابان چه دیدی

کزو یکبارگی دوری گزیدی؟

بگو تا زین جگر گوشه چه دیدی

که او را بیگناه از خود بریدی؟

به پایان آمد آن غمها که دیدی

به گنجی کان طلب کردی رسیدی