گل خندان خجل گردد بهاری

که تو رنگ از بهار و گل به آری

بسیم ومشک نازد جان ازیرا

که سیمین عارض و مشکین عذاری

نگار قندهاری قند لب نیست

[...]

پدید آورد آن را از هیولی

چهار ارکان بدین هر چار معنی

ز شرم دایه رویش گشت پر خوی

بسان در فشانده بر سر می

تو با تیمار ویرو مانده و بس

نخواهی در جهان جستن جز او کس

پس آنگه نوش کرد آن جام پر می

ز رامین جام را صد بوسه در پی

ز گوهر شاخها چون تاج کسری

ز پیکر باغها چون روی لیلی

پس آن بهتر که جان بر جای دارم

به جان مهر ترا بر پای داری

دلم با تست هر جایی که هستی

چو بیماری که جوید تندرسی

وصال من ترا خوش بود چون مِیْ

فراقم چون خماری بود در پِیْ

که من با تو چنان باشم از این پی

چو دانش با روان و شیر با می

همی گفت ای دل رنجور تا کی

ترا بینم به سان مست بی می

ز شیران برگذر وز جام خور مِیْ

که دی مه را بود نوروز در پی

دیم یک عندلیب خوشنوائی

که می‌نالید وقت صبحگاهی

بشاخ گلبنی با گل همی گفت

که یارا بی وفایی بی وفائی

تو آری روز روشن را شب از پی

شده کون و مکان از قدرتت حی

حقیقت بشنو از طاهر که گردید

بیک کن خلقت هر دو جهان طی

همای کلک تو مرغی است لاغر

که از منقار او شد ملک فربی

هر آنکس کو تو را بیند بپرسد

که این خورشید تابنده است یا نی

به یاد خسرو عادل قزل خور

که او را شد مسلم شهریاری

خداوندا ز رای تست محکم

نهال ملک و بنیاد معالی

مسلم ملک هفت اقلیم بادت

جهان بادا ز بدخواه تو خالی

خداوندا! می نوشین طلب کن

که در اقبال صد نوشین روانی

سکندر ملکتا عمرت چنان باد

که همچون خضر مانی جاودانی