صنم را دید نالان زاهد کوه

به زیر کوه بر دل کوه اندوه

به شادی هر دو فارغ دل ز اندوه

همی گشتند صید افکن دران کوه

ندارد از کمی سنگ وی اندوه

که دارد از ترازو پشت بر کوه

دکانش را نباشد از کس اندوه

ز سندان است او را پشت بر کوه

نمایان راه بر دامان این کوه

چو مد آه مظلومان پر اندوه

غبار خاطرم گردیده انبوه

غمی دارم درون سینه چون کوه

به دنبالش سپاه نصرت، انبوه

ز تیغش پشت اسلام است بر کوه

نمی بینم درین صحرای اندوه

هم آوازی که با ما خاست جز کوه

که ای اصل نشاط و دفع اندوه

ز اندوه فراقت بر دلم کوه