دلش چون حبسگاهش غمگن و تنگ

غم‌انگیزش نوا و سوگ آهنگ

چنان دلتنگم ازین محبس تنگ

که گوئی بسته‌ام در حصنی از سنگ

بعمری شد ز خون آشامیم رنگ

بطرف مرغزاران، سبزه و سنگ

شنیدستم که اندر معدنی تنگ

سخن گفتند با هم، گوهر و سنگ

از آنرو، چهره‌ام را سرخ شد رنگ

که بس خونابه خوردم در دل سنگ

چنانم میفشردی خاره و سنگ

که خونم موج میزد در دل تنگ

بیا ساقی بده آن جام گلرنگ

که زد بر شیشهٔ من آسمان سنگ

به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل

چه سان گنجایمش در سینهٔ تنگ

ز جادوی فلک تزویر و نیرنگ

تکبر از پلنگ آهنین‌چنگ