دو جِزع و سی و دو لُو‌ءلُوء شد از چنگ

یکی از شیشه و آن دیگر از سنگ

به زاری گریه کن بر آن سیه‌سنگ

به جای ما ببوس آن خاک گلرنگ

میان رانی فراخ و سفته‌ای تنگ

بر آن سفته شلالی زعفران‌رنگ

کند گلچین گلچیدن چو آهنگ

همی این پاسبان با وی کند جنگ

نباشد به ز بیرنگی دگر رنگ

که بر میدارد این رنگ از میان جنگ

یقین دانم تو را این‌گونه آهنگ

بگاه غم بر‌ام د از دل تنگ

نه‌ای تا زاشیان امن دلتنگ

نه از چوبت گزند آید، نه از سنگ

چو شاهین قضا را تیز شد چنگ

نه از صلحت رسد سودی نه از جنگ

تو از تیر سپهر ار باختی رنگ

مرا نیز افکند دست جهان سنگ

شکستن خاطری در سینه‌ای تنگ

نهادن گوهر و برداشتن سنگ

اگر گل رست و گر یاقوت شد سنگ

یکی رونق گرفت از خور، یکی رنگ

ز کوه آورده در دامن، بسی سنگ

چو یاقوت و زمرد، گونه‌گون رنگ

نموده غنچهٔ گل، خنده آهنگ

که در گلشن نشاید بود دلتنگ

دلش چون حبسگاهش غمگن و تنگ

غم‌انگیزش نوا و سوگ آهنگ

چنان دلتنگم از این محبس تنگ

که گوئی بسته‌ام در حصنی از سنگ

بعمری شد ز خون آشامیم رنگ

بطرف مرغزاران، سبزه و سنگ

شنیدستم که اندر معدنی تنگ

سخن گفتند با هم، گوهر و سنگ

از آنرو، چهره‌ام را سرخ شد رنگ

که بس خونابه خوردم در دل سنگ

چنانم میفشردی خاره و سنگ

که خونم موج میزد در دل تنگ

بیا ساقی بده آن جام گلرنگ

که زد بر شیشهٔ من آسمان سنگ

به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل

چه سان گنجایمش در سینهٔ تنگ