دوم موبد به قصر‌ی کرد مانند

که بر گردون کشد گیتی خداوند

کلیدی کن نه زنجیری در این بند

فروخوان از کلیله نکته‌ای چند

ز نااهلان همان بینی در این بند

که دید آن ساده مرغ از کپیی چند

برون پر تا نفرسایی درین بند

چو مرغ قبره زین قبه چند

بزرگ امید را گفت ای خردمند

دلم بگرفت از این وارونه فرزند

نه هر زن زن بوَد هر زاده فرزند

نه هر گل میوه آرد هر نیی قند

تو نیکی‌، بد نباشد نیز فرزند

بود تره به تخم خویش مانند

گشاده‌رو‌ی باید بود یک چند

که پای و سر نباید هر دو دربند

چو دربندی بدان می‌باش خرسند

که تو گنجی، بوَد گنجینه دربند

بدین زرین‌حصار آن شد برومند

که از خود برگرفت این آهنین‌بند

چو بهمن زین شب‌ستان رخت بر‌بند

حریفی کردنت با اژدها چند‌؟

ز خود بگذر که با این چار پیوند

نشاید رست ازین هفت آهنین‌بند

همایون پیکری نغز و خردمند

فرستاده به من دارای در بند

درین دور هلالی شاد می‌خند

که خندیدیم ماهم روزکی چند

ترا خواهد که بیند روزکی چند

کلید خویش را مگذار در بند

طرف‌داران ز سقسین تا سمرقند

به نوبتگاه درگاهش کمربند

به خدمت ساقیان را داشت در بند

به سجده مطربان را کرد خرسند

به دانائیش هفت اختر شکرخند

بمولائیش نه گردون کمربند