عجب دارم اگر تو هوشمندی

چنین بد خویشتن را چون پسندی

مکن بر بخت چندین ناپسندی

که آرد ناپسندی مستمندی

چو کام آید نماند هیچ تندی

چو آز آید نماند هیچ کندی

نگر تا خویشتن را چه پسندی

به هر کس آن پسند ار هوشمندی

ببرد از ره دلم را دیو تندی

به مهر اندر پدید آورد کندی

نژندی مستمندی دردمندی

شده بر تنش هر مویی چو بندی

چو بختم را به چاه اندر فگندی

مرا زان چه، که تو چونین بلندی