نظر کردم به هر سوی اندران دشت

ندیدم هیچ کس در باغ و گلگشت

چنین کردند و روزی چند نگذشت

که هامون باغ شد ویرانه گلگشت

هنوز از خاک قسطنطین در آن دشت

یکی تل است در دامان گلگشت

خدا آن ملتی را سروری داد

که تقدیرش بدست خویش بنوشت

به آن ملت سروکاری ندارد

که دهقانش برای دیگران کشت

گهی بینی که اندر گُلخَنی زشت

که هست آکنده از خار و خس و خشت

دو تا گردیده چرخ پیر را پشت

پی پوزش به پیش نام زردشت

کند اشغال از بوشهر تا رشت

بگیرد کوه و صحرا و در و دشت

چو میباید فکند این پشته از پشت

زر و گوهر چه یکدامن چه یکمشت

مرا شمشیر زد گیتی، ترا مشت

ترا رنجور کرد، اما مرا کشت

اگر زین شهد، کوته‌داری انگشت

نکوبد هیچ دستی بر سرت مشت

اگر ما هر دو را یک باغبان کشت

چرا گشتیم ما زیبا، شما زشت