گرفتم من که نارد بر تو کس دست

خدای دادخواهی در میان هست

غرض از این سخن بی‌قیل و قالست

برای عشوه دنیا مثال است

بلی (صامت) وفای دهر اینست

زن و فرزند را یاری چنین است

خوش آن آزاد مردم تهیدست

کز این صهبا نگردیدند سر مست

سحر گه برق وار از کوه برجست

کمر چون نی به عزم ناله بربست

خم و خمخانه و جام و می و مست

بود او هر چه بود و باشد و هست

شدم از باده عشق آنچنان مست

که از یک جرعه دیگر شوم پست

ازین ابعاد و این اضداد دل رست

ز سر تا پای در تجرید پیوست

دل و دم هر دو با دلدار همدست

زمین وار آسمان در پایشان پست

یکی را لن ترانی برده از دست

یکی از باده لا تقنطوا مست

دلارامی دلم را برده از دست

که دل در دست عشقش ماهی و شست

تو کن پرواز از این آب و گل پست

که سلطان را نشیند باز بر دست

که هستی نیست یک هستیست گر هست

که او حقست در بالا و در پست

ز یک ویرانه در شرع آنکه شد پست

هزاران گنج باد آورد در دست

رخ از ماورد روشن لب ز می مست

بسان لاله در باغ دلم رست

مرا از این تماشا شد دل از دست

ز بانگ مرغ و بوی گل شدم مست

شده هوش از سر و رفته دل از دست

دل از دلدار یغما سر ز می مست

ز خاک نرگسستان غنچه ئی رست

که خواب از چشم او شبنم فرو شست

خودی از بیخودی آمد پدیدار

جهان دریافت آخر آنچه می جست

کسی کو «لا اله» را در گره بست

ز بند مکتب و ملا برون جست

بهن دین و بهن دانش مپرداز

که از ما میبرد چشم و دل و دست

جوانمردی که دل با خویشتن بست

رود در بحر و دریا ایمن از شست

نگه را جلوه مستی ها حلال است

ولی باید نگه داری دل و دست