ز یک ویرانه در شرع آنکه شد پست

هزاران گنج باد آورد در دست

رخ از ماورد روشن لب ز می مست

بسان لاله در باغ دلم رست

مرا از این تماشا شد دل از دست

ز بانگ مرغ و بوی گل شدم مست

شده هوش از سر و رفته دل از دست

دل از دلدار یغما سر ز می مست

ز خاک نرگسستان غنچه ئی رست

که خواب از چشم او شبنم فرو شست

خودی از بیخودی آمد پدیدار

جهان دریافت آخر آنچه می جست

کسی کو «لا اله» را در گره بست

ز بند مکتب و ملا برون جست

بهن دین و بهن دانش مپرداز

که از ما میبرد چشم و دل و دست

جوانمردی که دل با خویشتن بست

رود در بحر و دریا ایمن از شست

نگه را جلوه مستی ها حلال است

ولی باید نگه داری دل و دست

بگو از من به پرویزان این عصر

نه فرهادم که گیرم تیشه در دست

ز خاری کو خلد در سینهٔ من

دل صد بیستون را میتوان خست

برو عارف که ایرج پاکبازست

از این کون‌ها و کس‌ها بی‌نیاز است

مگو عارف پرستیدن چه شیوست

که در جنگل سبیکه جزء میوه‌ست

بیا عارف که دنیا حرف مُفتست

گهی نازک گهی پَخ گه کُلفت است

کسانی می‌زنند از بهر تو دست

که مانند تو نادانند یا مست

دو خادم یافتندم غافل و مست

برای غارتم گشتند هم دست

ز من گر بشنوی از می بکش دست

سگ دیوانه به از مردم مست

براین‌مطلب که‌خود عین سئوالست

فزودن‌، موجب رنج و ملال است

شمار جمله الحانی که پیوست

بُدی‌درسال‌شمسی‌سیصدوشست

شمار سیزده «‌شبدیز» نامست

«‌شب فرخ‌» شب ماه تمام است

چو علت حق بود حق بی‌زوالست

محبت را زوال اینجا محال است

گرش دستی بصورت زدنه کین است

که تادیب است و عین رحمت اینست

حقیقت نارضائی خود ملالست

چرا گفتن به کار ذوالجلال است