مهان نامی از هر شهر و کشور

یلان جنگی از هر مرز و گوهر

به فریاد آمده دل زیر هر بر

ستوهی یافته هر مغز در سر

ز بس کینه نداند بِهْ ز بتر

بود هامون و کوهش هر دو یکسر

چنان شد درگهش ز انبوه لشکر

که دشت مرو شد چون دشت محشر

بدان زن خواستن مر هرچه مهتر

گزینان و مهان چند کشور

به گَرد اندر چنان بودند لشکر

که در میغ تُنُک تابنده اختر

دو لشکر یکدگر را شد برابر

چو دریای دمان از باد صرصر

هوا چون بیشهٔ دد بود یکسر

ز ببر و شیر و گرگ و خوگ پیکر

پیمبر شد میان هر دو لشکر

خدنگ چار پرّ و خشت سه پر

گهی رفتی سنان چون عشق در بر

گهی رفتی تبر چون هوش در سر

هنوزش بود خون آلود خنجر

هنوزش بود گرد آلود پیکر

سخنهای به شیرینی چو شکر

ز نیکویی بدان رخسار درخور

همی تا جان من باشد به تن در

ترا با جان خود دارم برابر

مرا او مهتر و فرخ برادر

من او را نیز جفت و نیک خواهر

مرا کشته بود باب دلاور

که دارم خود ازو بنیاد و گوهر

بترس ار بخردی از داد داور

کجا این ترس پیران را نکوتر

به پیرایه مرا مفریب دیگر

که داد ایزد مرا پیرایه بی مر

درخت تلخ هم تلخ آورد بر

اگر چه ما دهیمش آب شکر

خوش آمد در دلش گفتار دلبر

که کام دل ندید از من برادر

زبس زاری که آمد پیش لشکر

همه کس را برون شد شادی از سر