پیمبر شد میان هر دو لشکر

خدنگ چار پرّ و خشت سه پر

گهی رفتی سنان چون عشق در بر

گهی رفتی تبر چون هوش در سر

هنوزش بود خون آلود خنجر

هنوزش بود گرد آلود پیکر

سخنهای به شیرینی چو شکر

ز نیکویی بدان رخسار درخور

همی تا جان من باشد به تن در

ترا با جان خود دارم برابر

مرا او مهتر و فرخ برادر

من او را نیز جفت و نیک خواهر

مرا کشته بود باب دلاور

که دارم خود ازو بنیاد و گوهر

بترس ار بخردی از داد داور

کجا این ترس پیران را نکوتر

به پیرایه مرا مفریب دیگر

که داد ایزد مرا پیرایه بی مر

درخت تلخ هم تلخ آورد بر

اگر چه ما دهیمش آب شکر

خوش آمد در دلش گفتار دلبر

که کام دل ندید از من برادر

زبس زاری که آمد پیش لشکر

همه کس را برون شد شادی از سر

نه بشکوهد ز پیگار و ز لشکر

نه بفریبد به دینار و به گوهر

نهانی گفت با دیگر برادر

مرا با ویس چاره چیست بنگر

به هر خونی که ما ریزیم ایدر

گرفتاری ترا باشد در آن سر

دو صد زرینه افسر بود دیگر

همان صد درج زرین پر ز گوهر

به سان چرخ ازرق چترش از بر

نگاریده همه چترش به گوهر

یکی کشتی پر از رخشنده گوهر

مرو را کرده از یاقوت لنگر

پر از اخگر یکی سیمینه مجمر

پر از گوهر یکی شاهانه افسر

به هفتم خانه طالع را برابر

ذنب انباز بهرام ستمگر