به نان خشک کاوردی به پیشم

چرا باشی به جود خویش غره

کماج خیمه را ماند که نتوان

ز وی کندن به دندان نیم ذره

چو نان تو ز چوب آمد چه بودی

[...]

به چشم کم مبین در هیچ ذره

که او را هم ز خورشید است بهره

خروشان گله های میش و بره

ز صوت زیر و بم پر، کوه و دره

ز بس راندن لب شمشیر اره

به ضرب گرز مغفر ذره ذره

وگر هم باشدش صندوق وحجره

ز دزد ایمن بود کو کند حفره