همه لقمه شکر نتوان فرو برد

گَهی صافی توان خوردن گَهی درد

دهن پر خنده خوش چون توان کرد

درو یا خنده گنجد یا دم سرد

غم یک تن مرا خود ناتوان کرد

غم چندین کس آخر چون توان خورد

به اول عهد زنبور انگبین کرد

به آخر عهد باز آن انگبین خورد

در این سیلاب غم کز ما پدر برد

پسر چون زنده مانَد چون پدر مرد؟

در آن یک سال کاو فرماندهی کرد

نه مرغی بلکه موری را نیازرد

و زان خوبان چو در ره پای بفشرد

کنیز‌ی چند را با خویشتن برد

نشاید دید خصم خویش را خرد

که نرد از خام‌دستان کم توان برد

ستیزه با بزرگان بِهْ توان برد

که از هم‌دستیِ خُردان شوی خُرد

نه هر آبی که پیش آید توان خَورد

نه هرچ از دست برخیزد توان کرد

به پیری مِی خورم؟ بادم قدح خرد

که هنگام رحیل آخور زند کرد

نمودی روز و شب چون چرخ نآورد

نخوردی و نیآشامیدی از درد

بگفتا رو صبوری کن در این درد

بگفت از جان صبوری چون توان کرد‌؟

وز آن دنبه که آمد پیه‌پرورد

چه کرد آن پیرزن با آن جوان‌مرد

اگر بیدارم انده بایدم خوَرد

و گر در خوابم افزون باشدم درد

ز من خاکستر‌ی مانده در این درد

به خاکستر توان آتش نهان کرد

ز یار سنگ‌دل خرسنگ می‌خورد

ولیکن عربده با سنگ می‌کرد

ستد شیر از کف شیرین جوان‌مرد

به شیرینی چه گویم چون شکر خورد

به قصرش برد از آن‌سان نازپرورد

که مویی بر تن شیرین نیازرد

سوی فرهاد رفت آن سنگ‌دل‌مرد

زبان بگشاد و خود را تنگ‌دل کرد