پدر را کاین همه وصفش شمردی

به چون من دشمنی آخر سپردی

هزاران دور باید تا که مردی

ببیند روی قطبی یا که فردی

به افرنگی بتان خود را سپردی

چه نامردانه در تبخانه مردی

خرد بیگانه دل سینه بی سوز

که از تاک یناکان می نخوردی

گرفتم یک دو روزی زود مُردی

چرا سوقِ کلام از یاد بردی؟

چو می‌شد با کلاهی ماه گردی

چرا این کار را زوتر نکردی؟

امید است آن‌که زین پس رام گردی

بساط بی‌وفایی درنوردی

گرفتم سینهٔ تنگم فشردی

مرا کشتی و در یک لحظه خوردی

گرامی وقت را، فرصت شمردی

گهی از گله کشتی، گاه بردی