وبا جاروب رفت روب برداشت

درین محنت سرا یک زنده نگذاشت

به قصد تخت چارم پا چو برداشت

پی تعظیم او خور جای بگذ اشت

چو زاهد سر ز خواب دیر برداشت

نخست آزارشانرا خ وب پنداشت

ز چندین باده ها مستی به سر داشت

ز مستی حال او افسانه پنداشت

پسر کشته پدر را بر نمی داشت

برادر را برادر خسته بگذاشت

ز روی آن حقیقت پرده برداشت

ز گفتن گفتۀ ناگفته نگذاشت

همان ملکی که در بر خویشتن داشت

به این بنده ز رحمت جمله بگذاشت

اجل و اکرامش حق کرد و جا داشت

که بر جیا آنچه جز حق بود بگذاشت

از آن غیرت که او بر حسن خود داشت

کجا محبوبی الاخویش بگذاشت

برادر شوهرِ من آرزو داشت

که رویم را ببیند شوم نگذاشت