چو بشنید این سخن شمع جهانتاب

برآشفت و بدو گفت از سرِ تاب

شد از آه ملک خورشید در تاب

ملک را گفت: کای شمع جهانتاب

چو دیدی عکس سوی اصل بشتاب

که پیش اصل نبود عکس را تاب

شب تیره بصحرا جای مهتاب

نماید شبچراغ از کرم شب تاب

زبس روشن زمین آسمان تاب

فکنده سایهٔ وی عکس مهتاب

هوایش آنچنان در شب جهانتاب

که باشد چون چراغ روز مهتاب

کمند مار پیچان شد گلو تاب

سران زو گشته شاگرد رسن تاب

گل عشقم ز شبنم روی برتاب

ز جوی شعله باید خوردنت آب

بود ابروی او تیغ سیه تاب

به خون تیره بختان داده است آب

بگفتا دیدم اندر عالم خواب

به صحرائی تنم افتاده در تاب

تهی بود آن زمین از سبزه و آب

ز نور آفتاب و شمع مهتاب

ز چهرم برد گرما، رونق و تاب

نکرده جلوه، رنگم شد چو مهتاب