خردمندی که در جنگی نهد پای

بمانَد آشتی را در میان جای

چو در ملک جمالت تازه شد رای

عنایت را مثالی تازه فرمای

ز شادی ساختش بر فرق خود جای

که شه را تاج بر سر به که در پای

به ملکی در چه باید ساختن جای‌؟

که غل بر گردن‌ است و بند بر پای

سوی گنجینه رفتند آن دو همرای

ندیدند از جواهر بر زمین جای

درین خیمه چه گردی بند بر پای

گلو را زین طنابی چند بگشای

به عزم خدمت شه جَستم از جای

در آوردم به پشت بارگی پای

بدان تا بوسم او را چون زمین پای

چو دیدم آسمان برخاست از جای

ولی چون هست شاهی چون تو بر جای

همان شهزادگان کشور آرای

گر او را سوی گوهر گرم شد پای

نسب‌داران گوهر باد بر جای

مرا دیدار خود آن لحظه بنمای

گره یکبارگیم از کار بگشای

کنار راه داری دید بر پای

برو گرد آمده مردم زهر جای

چنانش معبدی کردند بر پای

که گفتی خانهٔ کعبه‌ست بر جای

بدست خویش شاهی کرد بر پای

نجنبید از برای ملک از جای

بر او نه دست می‌جُنبید نه پای

که مقعد گشته بود و مانده بر جای

بدو گفتا که ای بی دست و بی پای

شنیدم من که این ساعت فلان جای

جوان را نیز مادر بود بر جای

چو دید القصّه دو بی‌دست و بی‌پای

منم زین جرم گفتا مانده برجای

کنون خواهی بکُش خواهی ببخشای

که باشد همچو من صد بی سر و پای

که خود را گور خواهد در چنان جای

که تا چون می‌رود هر لحظه از جای

نه دست او شود آلوده نه پای