هوا چون چشم رامین گشته گریان

به درد آنکه زو شد ماه پنهان

نبود او را زیان از برف و باران

که اندر جانش آتش بود سوزان

جهان را بود آن شب بیم طوفان

که اشک چشم او شد جفت باران

نگارینا روا داری بدین سان

تو در خانه من اندر برف و باران

سپه گرد آمد اندر مرو چندان

که دشت مرو تنگ آمد بریشان

گرامی دارمش همواره چونان

که دارد مردم آزاده مهمان

ز سختی سنگ او مانند سندان

نکردی کار بر وی هیچ سوهان

به رفتن هر یکی خندان و نازان

مگر رامین که گریان بود و نالان

اگر باشد تنم بی روی جانان

همان بهتر که باشم نیز بی جان

به باران تازه گردد روی گیهان

چرا پژمرده شد رویم ز باران

فتاده در عماری زار و نالان

بیامد با شهنشه تا به گرگان

بود مر باد او را گرد پیکان

چنان چون ابر او را سنگ باران

دل من با دل تو نیست یکسان

ترا دامن همی سوزد مرا جان

تو گفتی همچو رامین باغ و ایوان

ز بهر آن صنم بودند گریان

بدو گفت ای خجسته مرغ بیجان

رسول من توی نزدیک جانان

دمان باد سموم از زهر ایشان

میان باد زهر آلوده پیکان

کنون از دست سرمای زمستان

نشیند دیدبان در خانه لرزان

هوا خرد به آرام دل و جان

چنان داند که چیزی یافت ارزان

شبی چونان، به از عمری نه چونان

چه خوش بود اندر آن شب وصل ایشان

عقیق از جام زرین گشته رخشان

چو یاقوتش ز پروین گشته خندان