چه پرسی از نماز عاشقانه

رکوعش چون سجودش محرمانه

تب و تاب یکی الله اکبر

نگنجد در نماز پنجگانه

چو عَنقا را بلند است آشیانه

قناعت کن به تخمِ مرغِ خانه

عجب برگشته اوضاعِ زمانه

نمانده از مسلمانی نشانه

و یا در خانه آری هندوانه

ندانسته که شیرین است یا نه

گرت یک نکته گویم دوستانه

به خرجت می‌رود آن نکته یا نه؟

اگر روزانه باشد یا شبانه

ندارم جز نوای عاشقانه

پی دیدار رویش بخت بستم

نه صاحب خانه را دیدم نه خانه

نهادم سر به صحرا همچو مجنون

[...]

ز عهدکودکی تا این زمانه

اگر پرد کلاغی زآشیانه

به چشمم زبن رسوم احمقانه

نماید زشت سیمای زمانه

اگر ظلمت نبودی در زمانه

نداری کس ز نور خور نشانه

بدین اسباب‌های بی‌کرانه

دهد از هستیش لختی نشانه

دو ده را «‌ماه برکوهان‌» نشانه

بود یک بیست نامش «‌مشکدانه‌»

چنان می‌سوزدش دل، آن یگانه!

که صاحب‌خانه‌ای از بهر خانه

اگر سام و نریمان، شد فسانه

ز «نادر» کی توان جستن بهانه!

«تملق گویم و گیرم اعانه

خرم سر چشمه من یک باب خانه»

نه فکریش از برای آب و دانه

نه اندوهیش بهر آشیانه