چو من در پردهٔ جانت عیانم

ولی از چشم صورت بین نهانم

نخواهم صورت اینجا گاه دانم

از آن صورت در اینجا در نهانم

نیندیشم من از دست و زبانم

اناالحق آینه شرح و بیانم

در این ظلمات، خضر رهروانم

بسوی آب حیوان راه دانم

ز بود عشق اینجا بینشانم

بجز دیدار عشق اینجا ندانم

از آن من پیش بین واصلانم

که جز او در اناالحق میندانم

ز مستی شیخ من عین عیانم

از آن اندر نشان بینشانم

ز مستی در همه کون و مکانم

اناالحق میزند عین العیانم

نظر کردم بجانان بود جانم

تنم بد آشکارا و نهانم

دوای درد عشاق جهانم

ازیرا من طبیب غمگنانم

بمنزل در رسیده این زمانم

رخ شه دیده در عین العیانم

چه شور است این بگو تا من بدانم

زشور و گفت در روی جهانم

به پنهانی دلم بردی و جانم

عیان بر تا همه خلق جهانم

چگونه سر توحیدش نخوانم

نظرداری تو در شرح و بیانم

فنایت خوشتر آمد در عیانم

ازآن گشتم فنا زیرا که دانم

براه شرع احمد در عیانم

کنون بنگر نشان بینشانم

رخی بنمای تا جان برفشانم

که جز این نیست درعین روانم

چنان کاول نمودی جان جانم

همان بنمای در آخر عیانم

از آنت دمبدم من بحر خوانم

که در بحر تو من غواص زانم

توئی گفته اناالحق بر زبانم

من بیچاره رسوای جهانم