اگر بهرام گوری رفت ازین دام

بیا تا بنگری صد گور بهرام

اگر بهرام گوری رفت ازین دام

بیا تا بنگری صد گور بهرام

مشو غره بر آن خرگوش زرفام

که بر خنجر نگارد مردِ رسام

چو کین‌خواهی ز خسرو کرد بهرام

ز کین خسروان خسرو شدش نام

سه روز اندوه خورد از بهر بهرام

نه با تخت آشنا می‌شد نه با جام

دلم می‌جست و دانستم کز ایام

زیانی دید خواهم کام و ناکام

به نادانی درافتادم بدین دام

به دانایی برون آیم سرانجام

مرا کز صبر کردن تلخ شد کام

سزد گر لعبت صبرم نهی نام

چو طفلی تشنه کآبش باید از جام

نداند آب را و دایه را نام

نیآسود از دویدن صبح تا شام

مگر کز خویشتن بیرون نهد گام

نیاسودی ز وقت صبح تا شام

بریدی کوه بر یاد دل‌آرام

نظر کردی سوی قصر دل‌آرام

به زاری گفتی ای سرو گل‌اندام

چنان چابک‌نشین بود آن دل‌آرام

که برجستی به زین مقدار دَه گام

درون سنگ از آن می‌کند مادام

که از سنگش برون می‌آمد آن کام

فرود افتادن آسان باشد از بام

اگر در ره نباشد کسر اندام

در اندیش ای حکیم از کار ایام

که پاداش عمل باشد سرانجام

ارم را خشک بُد در مجلسش جام

فلک را حلقه بُد بر درگهش نام

دو نوبت خوان نهادی صبح تا شام

خورش با کاسه دادی، باده با جام

شنیدم کز چنان دُر باشد آرام

رطوبت‌های اصلی را در اندام

جز این عیبی ندارد آن دل‌آرام

که گستاخی کند با خاص و با عام