نه بر دل سوخت آن مه تازه داغی

شهید خویش را روشن چراغی

نباشد همچو سیف آباد باغی

بود هر لاله اش روشن چراغی

میان نوم ویقظه دیده باغی

در آن روشن ز هر لاله چراغی

برون آورده پر مرغان باغی

به هر شاخی شده روشن چراغی

ببازی چنگ در زد سفله زاغی

فسرد از فس فس ریحی چراغی

شبم بد روشن از وی بیچراغی

ز چشمش مست بودم بی‌ایاغی

یکی روز از قضا در طرف باغی

پرید از نزد او لاغرکلاغی

شنیدم بود در دامان راغی

کهن برزیگری را، تازه باغی