کجا چیزی بود زیبا و شهوار

کجا مردی بود شایستهٔ کار

برو بر نیست چندان رنج از این کار

که از یک جام مِیْ بُرده‌ست میخوار

پسندیده مرو را در همه کار

دلش هرگز ازو نادیده آزار

چو نپسندی ستم را از ستمگار

مکن تو نیز هرگز بر ستم کار

به بهروزی امید دل قوی دار

که فرمانت بود با بخت تو یار

قبای رومی و زربفت دستار

دگر گونه جز این تشریف بسیار

نباشد بس عجب کامسال هموار

درختش مدح خواجه آورد بار

همی دانست سلطان جهاندار

که در دست که باید کردن این کار

گروهی بسته در زندان به تیمار

گروهی مهر گشته بر سر دار

کجا مردم درین اقلیم هموار

بوند آن لفظ شیرین را خریدار

معانی تابد از الفاظ بسیار

چو اندر زر نشانده دُرّ شهوار

بماناد این خداوند جهاندار

به نام نیک همواره جهان خوار

کنون آغاز خواهم کرد ناچار

که جز پندش نخواند مرد بیدار

شَهَنشَه نیز هم رفته بِدین کار؛

به زینتها و زیورهای شَهوار.

به دیباها و زیورهای بسیار،

ز رَخت و طبل هر بزّاز و عطّار.

بسی کرد آفرین بر پاک دادار؛

چو بر دیوِ دُژَم نفرین بسیار.

چو بدفرجام خواهد بُد یکی کار

هم از آغاز او آید پدیدار

چو خواهد بود بر شاخ اندکی بار

به نوروزان بود بر، گلْش دیدار

قبا و موزه و رانین و دستار

به رنگ نیل کرده بود هموار

نمازش برد و پوزش خواست بسیار

که پیشت آمدم بر پشت رهوار