بجوشیدند گردان و سواران

چو از شاخ درختان نوبهاران

کجا روی تو باشد چون بهاران

بهاران را بباید ابر و باران

همی ریزم برو سیل بهاران

که دید آتش فزاینده ز باران

درود از من فزون از قطر باران

بر آن ماه من و شاه سواران

به پیش اندر گروهی شمعداران

گروهی خادمان و پیشکاران

چو از گوهر همی بارید باران

شکفته گشت بختش را بهاران

به گاه نام جستن تیر باران

چنان رانی که برگ گل بهاران