کنون کان ماه را یزدان به من داد

نخواهم کاو بود در ماه آباد

مدار او را به بوم ماه آباد

سوی مروش گُسی کن با دل شاد

که زردا زرد باد آن کت فرستاد

بدین فرزانگی و دانش و داد

دل سنگین به بوم ماه بنهاد

همی ناید به بوم مرو آباد

بگو چون آمدی از ماه آباد

نه شادی از پیام خویش یا شاد

یکایک را به نامه آگهی داد

که خواهم شد به بوم ماه آباد

تو گفتی ناگهان دو کوه پولاد

در آن صحرا به یکدیگر درافتاد

ز صفّ خویش بیرون تاخت چون باد

چو آتش در سپاه دشمن افتاد

مرا تا هست سرو خویش و شمشاد

چرا آرم ز بید دیگران یاد

میان ما چو این کینه درافتاد

نباشد نیز ما را دل به هم شاد

برفت و شاه را زو آگهی داد

شنیده کرد یک یک پیش او یاد

کجا آن شب که ویرو بود داماد

به دامادیش هر کس خرم و شاد

ز بس سختی که آمد پیش داماد

بشد داماد را دامادی از یاد

بدان کز بخت من بود اینکه داماد

نگشت از ویس و از پیوند او شاد

چو نام بند من بر ویس افتاد

ازو شادی نبیند هیچ داماد

به شهرو خواسته چندان فرستاد

که نتوان کرد آن در دفتری یاد

چو گردون دیو شب را بند بگشاد

پس آنگه ماه تابان را بدو داد

دو ماهی راست چون دو خیک پر باد

یکی بط گردنش چون سرو آزاد

شهنشه را از آن دلبر خبر داد

که مشکین بود خاک و عنبرین باد

به راه اندر همی شد خرم و شاد

جفاهای جهانش رفته از یاد