حقیقت دان که دنیا هست آدم

نماید راز کل اینجا دمادم

از این دنیا شوی بیرون چو آدم

مبین دنیا و حق بین تو دمادم

فرود آمد دلش اینجای آدم

که بد جنات او از عین آدم

از این گندم حذر میکن دمادم

ببین تا حق چه گفتست گفت آدم

تو صافی باش مر مانند آدم

که صافی جان شوی اینجا دمادم

بهشتت حاصلست اینجا چو آدم

تماشا میکنی سرّ دمادم

در آن دم دم نماند نیز آدم

یکی بینی همه سرّ دمادم

تو هستی بیخبر مانند آدم

عجائب ماندهٔ اینجا دمادم

ز خاموشی نظر میکرد آدم

دگر با خویش میآمد دمادم

بلای قرب جانان یافت آدم

نه یک لحظه که او را بُد دمادم

حقیقت فاش کرد اندر نهادم

از آن کین پیر خود را داد دادم

عیان شد یار و میگوید دمادم

میان جان و دل اسرار آدم

در این سر ماتم است اینجا دمادم

در آن سر نیست چیزی جز که آدم

بلای عشق قربت در نهادم

نهادی و من اینجا داد دادم

ز گنج ذات اسراری ز آدم

نَفَخْتَ فیه تو داری دمادم

چو من اینجا بدانی تو دمادم

که مر چون اوفتاد اسرار آدم

ز جنّت آمدی بیرون چو آدم

چرا اسرارها گوئی دمادم

بخود اندیشه این میکرد آدم

بمانده در تعجب او دمادم

فرو برد آنگهی آن گندم آدم

سه خوشه دیگرش بر کند آدم

ز رسوائی که آنجا یافت آدم

بتر از مرگ او را بُد دمادم