نه خم زلفکانم گشت بی تاب

نه در اندر دهانم گشت بی آب

ز گریه کرد چشم خویش پر آب

به رخ بر، اشک او چون دُرّ خوشاب

الا ای دایه همچون باد بشتاب

نگارین دلبرم را زود دریاب

بشد ویس و بشد ماه جهان تاب

دلش پر آتش و دیده پر از آب

چنین تنها خرامیدم ز گوراب

شتابان همچو از کهسار سیلاب

گهی از وی غریبان را دهم آب

گهی یاقوت و مروارید خوشاب

چو دریا کرد چشمم را ز بس آب

کنون در آب چشمم غرقه شد خواب

سخنهایی بگفت از جان پُر تاب

که شاید گر نویسندش به زر آب