ز بهر آنکه همی گرید ابر بی سببی

همی بخندد بر ابر لالۀ گلزار

اگر نه تیمار از بهر عاشقت بودی

برامش تو ز گیتی برون شدی تیمار

همیشه دانش ازو شاکرست و زر بگله

از آنکه کرد مر این را عزیز و آنرا خوار

رکاب عالی بگذشت و لشکر از پس او

چنان کجا برود فوج فوج موج بحار

فزو نشان همه کم کرد و رویشان همه پشت

نشاطشان همه غم کرد و فخرشان همه عار

هزار لاله و گردش ز مشک لاله هزار

بهار چین و شکفته در او نهفته بهار

اگر چه باد ندارد ز نقش و عطر خبر

بتابش اندر نقاش گردد و عطار

گهی بگستردش همچو مشگ بر لاله

گهیش توده کند چون بنفشه بر گلزار

گهش چو سلسله دارد شکسته بر پیوند

[...]

اگر همیشه بشادیش خواهم ای عجبی

چرا همیشه بتیمار خواهدم هموار

خبر ندارد کاندر دلم اثر نکند

اگر جهان همه تیمار گردد از بن و بار

اگر بروید از آتش نبات ، گرد آید

[...]

اگر ز آتش رخسار او نسوزد مشک

چرا ز دود بسوزد همی دل من زار

ز بیقراری زلفش بمانده ای بعجب

نه او بطبع چنانست ازو شگفت مدار

چه از طپیدن دلها که اندر و بسته ست

چنان شدست که نتواند او گرفت قرار

گشاده دارد بر زایرش دوازده چیز

بدان صفت که نماند بجز بیک دیگر

دلش چو دستش و عشرت چو طبع و رای چو روی

عمل چو قول و زبان چون هنر و بدره چو زر

ز غیشه خوردن و از بی جوی و بی آبی

گیای کو به چنان بود چون گیای شکر

چورای کوره و داود و نامور چیپال

چو دلهرا بخرو و دو صد هزار دگر

دلش نگیرد ازین کوه و دشت و بیشه و رود

سرش نپیچد از این آب کند و لوره وخر

ملک چو اختر و گیتی سپهر و در گیتی

همیشه باید گشتن چو بر سپهر اختر

بشاهنامه همی خوانده ام که رستم زال

گهی بشد ز ره هفتخوان بمازندر

چگونه کرد مر آن دلهرای بیدین را

نشانش چون کند از باز پیش در لوکر

چگونه گیرد پنجاه قلعۀ معروف

یکی سفر که کند در نواحی لوهر

بلفظ هندو کالنجر آن بود معنیش

که آهن است و بدو هر دم از فساد خبر

چو ده دهی(؟) که بد و نیک وقف بود برو

به زنگبار و به هند و به سند و چالندر

به مستحقان ندهی هرآنچه داری و باز

دهی به معجر و دستار سبزک و سیماک