قوای روس اگر روکند به بحر سفید

تو روی راحت و عزت دگر نخواهی دید

اگرچه قاعدتا، شب سیاهی است پدید

خلافِ هرشبه، امشب دگر شبی‌ست سپید

شما به هرچه که خوب است، ماه می‌گویید

بیا که امشب، ماه است و دهر، رنگ امید

فکنده نور مه از لابه‌لای شاخهٔ بید

به جویبار و چمنزار خال‌های سفید

به سان قلب پر از یأس و نقطه‌های امید

خوش آنکه دور جوانی من شود تجدید

فکنده زلف ز دو سوی بر جبین سفید

تلالوئی به عذارش ز ماهتاب پدید

به سان آینه‌ای در مقابل خورشید

نه هیچ عضو مر او راست درخور تنقید

میانشان پس از این گفتگو، دگر ببرید

دو ماه پاییز، این دخترک چه‌ها نکشید؟

همی به خویش، به مانند مار پیچید

خلاصه تا پدرش این قضیه را فهمید:

کبوتری، سحر اندر هوای پروازی

ببام لانه بیاراست پر، ولی نپرید

رسید بر پرش از دور، ناوکی جانسوز

مبرهن است کازان طعنه بر دلش چه رسید

شکسته شد پر و بالی، نزار گشت تنی

[...]

سیاهکاری ما کم نشد ز موی سپید

به ترک خواب نگفتیم و صبحدم خندید

ز تیغ بازی گردون هواپرستان را

نفس برید ولی رشته هوس نبرید

چو مفلسی که به دنبال کیمیا گردد

[...]

به مهر و ماه چه نسبت فرشته روی مرا؟

سخن مگو که مرا نیست تاب گفت و شنید

کجا به نرمی اندام او بود مهتاب؟

کجا به گرمی آغوش او بود خورشید؟