به یک صغیره مرا رهنمای سلطان بود

به صد کبیره کنون رهنمای شیطانم

هواست دانه و من دانه چین وهاویه دام

اگر به دانه بمانم به دام درمانم

هوا نماند تا ساعتی به حضرت هو

هو اللّهی بزنم حلقه‌ای بجنبانم

اگر نبودی با این هوا هدایتِ هو

به سوی هاویه بردی هوا چو هامانم

به حقِ دین مسلمانی ای مسلمانان

که چون به خود نگرم ننگ هر مسلمانم

رسول گفت پشیمانی از گنه توبه است

برین حدیث اگر تایبی است من آنم

به زهدِ سلمان اندر رسان مرا ملکا

چو یافتم ز پدر کز نژادِ سلمانم

ز روزگار همین حالتم پسند آمد

که خوب و زشت و بد و نیک درگذر دیدم

برین صحیفهٔ مینا به خانهٔ خورشید

نگاشته سخنی خوش به آب زر دیدم

که ای به دولت ده روزه گشته مستظهر

مباش غرّه که از خود بزرگتر دیدم

سخن پدیدکند کز من و تومردم کیست

که بی سخن تو ومن هردونقش دیواریم

جهان تمام چو اسم و جهانیان چون جسم

جهانیان همه جسم و ترا چو جان دیدم

عجایبات جهان دیده‌ام بسی لیکن

ز خود عجیب‌تری کی درین جهان دیدم

ترا کمند ز پرواز ما بلندتر آمد

که باز رشته به دست تو بود هرچه پریدم

دلت به حال لب تشنه‌ام نسوخت وگرنه

که گفت من هوس تیغ آبدار ندارم

حجاب روی تو نبود بجز شؤون کمال

منم که روی ترا بی حجاب می‌بینم

ز آه و نالهٔ آن طفل، بانوان حرم

زدند گرد رقیه چو حلقهٔ ماتم

به آن طرق که فرموده بد رسول امم

نمود مسئله سلمان زوی نه بیش و نه کم

بگفت ای کف جود تو معطی درهم

بود چهارهزار اشرافی نه بیش و نه کم

به دستیاری انگشت آن محیط کرم

به چشم کور وی از دور برق زد خاتم