زمانه افسر شاهی نداد جز به کسی

که سرفرازی عالم درین کله دانست

مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن

که در طریقت ما غیر از این گناهی نیست

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

تبارک اللّه از این فتنه‌ها که در سر ماست

اگر به زلفِ سیاهِ تو دست ما نرسد

گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس

ملامت علماء هم ز علم بی عملی است

من آن نی‌ام که دهم نقدِ دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانهٔ تست

حدیث هول قیامت که گفت واعظِ شهر

کنایتی است که از روزگارِ هجران گفت

به دُرد و صاف ترا حکم نیست دم درکش

که هرچه ساقیِ ما ریخت عینِ الطاف است

ز پادشاه و گدا فارغم بحمداللّه

گدایِ خاک در دوست پادشاه من است

چه آفتی تو ندانم که در جهان امروز

محبت تو دو کس با هم آشنا نگذاشت

نظر به جانب او بی نظر توان کردن

حجاب چهرهٔ عشّاق عین بینایی است

ببین و هیچ مبین و بدان و هیچ مدان

که خاکپایِ ادب کیمیای دانایی است

خوشا دلی که ز تاراج عشق گشت خراب

خرابی دل عشاق عین معموریست

فریب شیخ مخور باده نوش و رسوا باش

که مطلبش همه از صوم و سبحه مشهوریست

به جان قرار غمش دادم و یقین دارم

که این قرار مرا بی قرار خواهد گشت

به این امید که سیلم به کوی دوست برد

ز آب چشم کنارم چو رود جیحون است

اگرچه زلف تو کافر کند مسلمان را

کسی که کافر زلفت نشد مسلمان نیست

درآ به مشهد توحید و بین که شاهد ما

ز چشم خویش نهان در شهود خویشتن است

اگر چه قبلهٔ جان است طاق ابروی او

هم‌اوست کز سرو جان در سجود خویشتن است

به کوی عشق منه بی دلیل راه قدم

که اولین قدمش صد هزار فرسنگ است