خیال روی کسی در سر است هرکس را

مرا خیال کسی کز خیال بیرون است

رخ تو برقع چشم من است لیک چه سود

که برقع از رخ تو بر نمی‌توان انداخت

به نور طلعت تو یافتم وجودِ ترا

به آفتاب توان یافت کافتاب کجاست

ز نیک و از بد و از کفر و دین و علم و عمل

برون شدم که برون زین بسی مقامات است

مرید جملهٔ ذرّات کاینات شود

دلی که جلوهٔ خورشید را طلبکار است

چو خیر و شر نه به دست منست یک سر موی

اگر ثواب ندارم مرا گناهی نیست

اگر زمان نبوت گذشت و دور رسل

ولی ظهورِ ولایت در این زمانهٔ ماست

بلی قضاست به هر نیک و بد عنان کش خلق

بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آیینهٔ تصور ماست

کسی ز چون و چرا دم همی نیارد زد

که نقش بندِ حوادث ورای چون و چراست

اگرچه نقشِ همه امهات می‌بندند

درین سرای که کون و فساد و نشو و نماست

تفاوتی که در این نقش‌ها همی بینی

ز خامه است که در دستِ جنبش آباست

که زیر گنبد خضرا چنان توان بودن

که اقتضای قضاهای گنبد خضراست

کسی چه داند کاین گوژپشتِ مینا رنگ

چگونه مولعِ آزار مردم داناست

نه هیچ عقل بر اشکال دورِ او واقف

نه هیچ دیده بر اسرارِ حکم او بیناست

فقیه مدرسه دی مست بود و فتوی داد

که می حرام ولی بِه ز مال اوقاف است

درین چمن گل بی خار کس نچید آری

چراغ مصطفوی با شرارِ بولهبی است

غلام همت آنم که زیرِ چرخ کبود

ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

قلندران طریقت به نیم جو نخرند

قبای اطلس آن کس که از هنر عاریست

لطیفه‌ایست نهانی که عشق از آن خیزد

که نام او نه لب لعل و خط زنگاری است